قبل از شروع منوال تراپی یا هر نوع فیزیوتراپی، فیزیوتراپ متخصص، ارزیابی کاملی از گردش خون و سیستم عصبی در ناحیه مورد نظر و همچنین ارزیابی استخوان و ماهیچه را انجام می دهد، تا تصمیم بگیرد که آیا این روش درمانی کنترل درد کمر باعث وخامت شرایط می شود یا نه؟ با توجه به نتیجه این ارزیابی و شرایط خاص هر بیمار با درد در ناحیه کمر، پزشک بعضی از روش ها و یا ترکیبی از روش های منوال تراپی در فیزیوتراپی که در زیر آمده اند را انجام می دهد:
تقویت بافت نرم(Soft Tissue Mobilization)
مهم است که نقش ماهیچه و متصل شدن آن به مفصل را بدانیم. معمولا وقتی حرکت مفصل بازیابی می شود، تنش ماهیچه هم کاهش می یابد؛ اما در بیشتر مواقع اسپاسم از بین نمی رود. در این قبیل موارد، تنش ماهیچه باید درمان شود، در غیر این صورت اختلال عملکرد مفصل دوباره ایجاد می شود. هدف از تقویت بافت نرم (SMT) از بین بردن بافت غیر منعطف و یا فیبری ماهیچه (به اسم چسبندگی مفاصل) مانند بافت زخمی در کمر حاصل از آسیب ، حرکت دادن مایع بافت و تنش زدایی ماهیچه است. این مراحل معمولا بر روی ساختمان عضلانی اطراف ستون فقرات انجام می شود، و شامل کشش بافت و فشار عمیق است. فیزیوتراپ محل بافت محدود شده را با ارزیابی لایه ای تشخیص می دهد. بعد از تشخیص محل، این محدودیت ها از طریق تکنیک های متنوعی تقویت می شود. این تکنیک ها معمولا شامل اعمال کشش در ناحیه سفت شده و به منظور بازیابی بافت معمولی به نسج و کاهش درد مربوط به آن است.
کشش معکوس(Strain-Counterstrain)
این تکنیک روی تصحیح واکنش های ناهنجار غیر ارادی عصبی-عضلانی تمرکز می کند که باعث ایجاد مشکلات ساختاری و وضعی بدن و در نتیجه نقاط حساس دردناک می شود. تراپیست وضعیتی را که بیمار در آن راحت است با پرسیدن این که بیمار در چه نقطه ای انعطاف خود را از دست می دهد، پیدا می کند. بدن برای 90 ثانیه در وضعیتی که در آن راحت است، نگه داشته می شود، در این مدت کشیدگی های نامحسوسی با کشش های خفیف به آن وارد می شود، و بعد به آرامی از آن وضعیت خارج می شود، تا به بدن این اجازه داده شود که عضلات را به وضعیت نرمال کشش بازگرداند. وضعیت نرمال کشش، شروع بهبود ماهیچه است. این تکنیک به قدری ملایم است که برای درمان مشکلات کمر که برای درمان با سایر روش ها خیلی حاد یا حساس هستند، به کار برده می شود. کشش معکوس، تا حد زیادی قابل تحمل است، به خصوص در مراحل حاد، چون بیمار را در وضعیت معکوس موانع محدود کننده و در راحت ترین وضع قرار می دهد.
تقویت مفاصل (Joint Mobilization)
در اکثر موارد کشش ماهیچه برای بیماران تشخیص داده می شود و درمانی شامل استراحت کردن، گذاشتن یخ و ماساژ تجویز می شود. هرچند این روش باعث بهبود می شود، ولی در اکثر موارد درد بر می گردد چون اسپاسم ماهیچه در واکنش به محدودیت مفصل ایجاد می شود. تقویت مفاصل شامل رها سازی مفصل درگیر شده و افزایش بازه حرکتی آن با ایجاد شتاب کم (مانند سرعت) و افزایش دامنه حرکت (مثلا فاصله حرکت) به صورت مستقیم به محدود کننده های مفصل است، که باعث حرکت استخوان ها روی هم، به نحوی که خود بیمار قادر به حرکت آن نیست، می شود. این تقویت باید بدون درد باشد(مگر اینکه فیزیوتراپ با موانع سختی روبرو شود).
روش نیروزایی عضله (Muscle Energy Techniques)
روش نیروزایی عضله برای تقویت مفاصل محدود شده و ماهیچه هایی که از طول کوتاه شده اند، طراحی شده است. این روند شامل استفاده از انقباض ماهیچه ای توسط بیمار در مقابل نیرویی متفاوت (ضدنیرویی مجزا) که توسط فیزیوتراپ از موقعیتی حساب شده و در جهتی خاص اعمال می شود، است. بعد از 3 تا 5 ثانیه انقباض، فیزیوتراپ مفصل را تا حد بیشتری از محدویت می برد، و دوباره بیمار به مفصل انقباض می دهد. این کار شاید 2 مرتبه و یا بیشتر تکرار شود. این روش در مقابل روش های منفعل که فیزیوتراپ تمام کار را انجام می دهد (مانند روش تقویت مفصل)، روندی فعال محسوب می شود. روش نیروزایی عضله به راحتی توسط بیمار قابل تحمل است و به مفصل فشاری وارد نمی کند.
شتاب بالا، دامنه پایین پرتاب (High Velocity, Low Amplitude Thrusting)
این روش برای بازیابی حرکت بدون محدودیت مفصل است، که به مفصل اجازه می دهد تا به شکل موثری باز و بسته شود. این روش کمی از روش تقویت مفصل و روش نیروزایی عضله خشن تر است و شامل بردن مفصل تا نقطه محدودیت آن و بعد حرکت آن (با دامنه ای کم تر از 3 میلی متر) از نقطه محدودیت است. اگر از این روش به درستی استفاده شود، میزان افزایش حرکت و کاهش صدا در مفصل قابل توجه است. این روش برای بازیابی حرکت مفصل به کار می رود و هیچ مفصلی را بیش از حد آنوماتیک آن حرکت نمی دهد. در نتیجه، هیچ آسیب ساختاری به مفصل وارد نمی شود و بیمار بعد از درمان درد بیشتری ندارد.
رهایی از درد کمر در دراز مدت (Maintaining Back Pain Relief Long-Term)
برای ادامه روند بهبودی و جلوگیری از تکرار درد، بیماران مبتلا به کمردرد تشویق می شوند تا در درمان های مناسب (از جمله برنامه تمرینی) در طی و بعد از درمان فیزیوتراپی شرکت کنند. برنامه های ورزشی برای درد پشت معمولا شامل شامل کشش و تمرینات تقویتی و تمرینات هوازی سبک است و باید شامل یک برنامه تمرینی مناسب برای بیماران باشد تا خودشان نیز به تنهایی آن را دنبال کرده و انجام دهند. هدف تداوم انجام تمرینات با نوع و در سطح درست است تا از بازگشت درد جلوگیری شده و مانع مراجعه مکرر بیمار به فیزیوتراپ شود.
